Poświęcenie

Powrót własny to cecha osoby, przejawiająca się w aktywności z maksymalnym wykorzystaniem wysiłku, wiedzy, umiejętności i siły psychicznej. W zależności od zakresu wykonywanych czynności odróżnia się, w jaki sposób dawanie siebie przejawia się w pracy i miłości, w służeniu ojczyźnie i graniu, opanowaniu nowego i ulepszeniu istniejącego. Takie zastosowanie sił własnych przy maksymalnej prędkości jest w pewnym stopniu porównywalne do poświęcenia, ale ma granicę manifestacji, a następnie poświęcenie nie ma granic (a raczej śmierć może być jej ograniczeniem, jako zatrzymanie wszystkich procesów).

Powrót własny to działanie na granicy własnych zdolności, produkowane bezinteresownie i oczywiście (tutaj można mówić o szczerej miłości lub pasji do pracy). Oczywiście oznacza to pewną ofiarę ze względu na wybraną ideę lub osobę, ale taka ofiara wciąż ma rozsądne granice (kierując się tym uczuciem, możesz dać wszystkie oszczędności, ale nie życie, czas na sen, ale nie na połowę narządów).

Czym jest poświęcenie

Ciężka praca i poświęcenie mogą wyglądać podobnie, jeśli chodzi o ich zewnętrzną manifestację, ale będą się wyróżniać wewnętrzna motywacja danej osoby. Podczas pracy będzie oczekiwanie nagrody, a im trudniejsza i cięższa praca, tym większe oczekiwania (nie zawsze chodzi o wynagrodzenie pieniężne, być może zdobywa się reputację, przychylność sympatii, zwiększoną samoocenę).

Samowystarczalność jest samowystarczalnym procesem, a osoba otrzymuje nagrodę natychmiast podczas wykonywania czynności (tak wygląda bezinteresowność, gdy czyn jest wykonywany dla kogoś, a to samo w sobie przynosi radość, lub praca jest wykonywana z przyjemnością i szczęściem, lub zaspokojenie innych potrzeb moralnych przynosi proces, a nie ostateczne wynagrodzenie).

Inny sposób wyjaśniania terminu „dawanie siebie” poprzez antonim na egoizm jest dość powszechny w zastosowaniach religijnych, kiedy troska o własne potrzeby jest odkładana na dalszy plan (a czasami całkowicie przekazywana siłom wyższym), a działalność ludzka jest ukierunkowana na służenie siłom wyższym i tworzenie dobra dla innych, bez oczekiwania wdzięczności i pochwały. Taki asceza i zanurzenie w tym procesie jest nie tylko związane z koncepcjami religijnymi, ale jest również obserwowane w każdej działalności, która ogarnia człowieka. Często, w celu rozwinięcia idei, dobrego samopoczucia bliskich, nie tylko egoizm zostaje przekroczony, ale także aktywowany jest tryb minimalnego zużycia. Kiedy wszystkie podstawowe zasoby są przeznaczone na pracę, pomysł, osoba. Jest to wielka siła duchowa, która odżywia motywację od wewnątrz, i wiąże się ze szczerą i wymagającą miłością w zamian.

Aby zrozumieć istotę manifestacji zaangażowania, konieczne jest rozważenie jej nie jako ogólnej koncepcji, ale w odniesieniu do pewnych obszarów życia. Takie przejawy można zaobserwować w kinie i literaturze, gdzie bohater, kierując się miłością lub wiarą, dokonuje wyczynów, czyni go drugim, doznaje szyderstwa i poniżenia. Wszystkie takie działania mają wspólną rzecz - zwiększone znaczenie konkretnego obiektu we własnym systemie wartości. Ale są bardziej przyziemne i bardziej wymienialne przejawy czynów oddania.

Poświęcenie w pracy zawsze było najbardziej cenioną cechą pracownika, ponieważ taka osoba nie jest tylko dobrym profesjonalistą o wysokiej wiedzy, ale w każdym działaniu wkłada kawałek siebie i martwi się o wynik całą swoją duszą. Taka osoba nigdy nie ma problemów z motywacją, a jeśli aktywność zawodowa jest prowadzona przez poświęcenie, to nigdy nie będzie czasu na nic, jeśli tylko szybko się skończy. Wręcz przeciwnie, tacy ludzie tryskają pomysłami, mogą pozostawać w ideale lub trochę więcej niż powinni, nie organizują bojkotów z powodu opóźnień w płatnościach, ale zaczynają szukać innych sposobów na uzyskanie wspólnych korzyści.

Jednak ciężka praca i poświęcenie nie zawsze są w stanie przynieść radosne rezultaty, jak może się wydawać na pierwszy rzut oka, ponieważ aktywność zawodowa obejmuje znacznie więcej aspektów niż motywacja i entuzjazm. Warto rozważyć poziom osoby jako profesjonalisty, jako samodzielnego, nisko wykwalifikowanego specjalisty w zakresie jego wydajności i użyteczności jest równy niezbyt zmotywowanemu, ale wysoko wykwalifikowanemu specjalistowi. Można to porównać z tym, jak osoba szybko i entuzjastycznie biegnie, nie znając kierunku, podczas gdy druga dotrze szybciej, używając nawigatora bez pośpiechu. Zwykle w czynnościach roboczych szacuje się natychmiastowy rezultat pracy, a nie ile wysiłku poświęciłeś, a jeśli chcesz pozostać w zgodzie z normą, wówczas wysiłki te raczej nie zostaną wysoko ocenione. Istnieje możliwość skierowania swojego zaangażowania nie na drżenie pustym powietrzem, ale na zwiększenie umiejętności i wiedzy możesz mówić o pozytywnym wpływie poświęcenia.

Jest to aspekt poświęcenia, który negatywnie wpływa na wyniki, ale jest także negatywny dla samej osoby, która ma bezpośredni udział emocjonalny w procesie pracy. Jeśli zdarzenie się powiedzie, poczucie własnej wartości zaczyna się bardzo szybko i łatwo, aby przypisać sobie wszystkie zasługi (lub większość z nich), ale ta megalomania szybko zostanie zastąpiona przez kolegę. O wiele trudniej jest zawieść, gdy osoba bierze pełną odpowiedzialność za porażkę, szukając własnych błędów przez długi czas i odczuwając porażkę wydarzenia jako swoją. Aby uniknąć takich kryzysów, warto być w stanie odróżnić osobiste cechy i chwile pracy, nie łącząc nawet najważniejszej rzeczy.

Ci, dla których praca jest wszystkim, okazują się łatwym celem dla niepowodzeń życiowych, ponieważ utraciwszy ją, nie mają już wsparcia dla przyjaciół i hobby. Ponadto pogorszenie relacji z innymi, dla których działalność nie jest tak ważna, jest charakterystyczne - występuje przeciwko wymagającej postawie nie tylko dla siebie, ale dla innych, z jedyną różnicą - inni pracują bez poświęcenia za bardzo konkretne wynagrodzenie, a ich wysiłki są szacowane w walucie i nie płonące oczy.

Co może prowadzić do wysokiego poświęcenia

W każdej z opcji (nawet negatywnych) poświęcenie jest jakością, która może być nadal używana w pozytywnym i rozwijającym się kierunku, wystarczy podać poprawny wektor tej dużej energii wewnętrznej motywacji. Obecność takiego pragnienia u osoby jest często zachęcana i wykorzystywana, ceniona i promowana, ale coraz większe znaczenie ma kwestia zwiększania wewnętrznej motywacji, jako niekwestionowanego zasobu, ponieważ kierując się jedynie zewnętrznymi zachętami lub zastraszaniem, osoba działa w ramach określonych ram, ze względu na normy, z motywacji do motywacji bez wnoszenia własnej energii. O wiele łatwiejsza, bardziej produktywna i bardziej kreatywna jest aktywność motywowanej wewnętrznie osoby, która pracuje bez biczów i pierników z zewnątrz.

Aby zrozumieć, jak skłonić osobę do oddania się, należy przeanalizować jego przyszłe działania i hobby osoby. Po prostu zaspokajając interesy samego człowieka, można znacznie zwiększyć jego motywację, ponieważ zrobienie interesującej rzeczy samo w sobie jest nagrodą, wypełnia zasoby jednostki. Przeglądając aktywność, w tym momenty interesujące dla osoby, można zwiększyć ogólny poziom jej zaangażowania.

Jeśli potrzeba zewnętrznego bodźca pozostaje, to warto go utrzymywać w stałej dynamice (jeśli zostaną wybrane nagrody za wdrożenie planu, to powinny być one stałe, a z czasem ich objętość powinna wzrosnąć). Ale zapewnienie motywującego wsparcia dla stale rosnącego składnika materialnego w pewnym momencie staje się nieopłacalne lub nawet nieopłacalne, a to nie jest prawdziwa podstawa do ofiarowania się. Z zewnętrznych czynników wspierających, pochwała, uznanie, szacunek społeczny są doskonałe. Dla wielu ważniejsze jest uzyskanie osobistego uznania władz w rozwiązaniu konkretnego problemu niż pieniężna nagroda za to.

Wszyscy doznaliśmy urazów odrzucenia i dewaluacji, takie pochwały i podziękowania uzdrawiają duszę, i to dla nich ludzie będą próbować. Jeśli szef jest przychylny pracownikom i wykazuje ludzkie cechy, wówczas jego prośby będą spełniane szybciej, a motywem nieodejścia do pracy zarobkowej może być wewnętrzny klimat w zespole. Tak więc nie tyle chwil pracy, ile osobistych relacji może zwiększyć zaangażowanie nawet w miejscu pracy.

Zdolność do bycia wysłuchanym i sprowadzania pomysłów do wspólnej przyczyny pomaga ofiarować się, ponieważ kiedy osoba realizuje swoje własne pomysły, jego motywacja rośnie, zainteresowanie pozostaje aktywne, a pomysły rozwijają się nawet za murami pracy. Jeśli stale mówisz ludziom, jak postępować, zachowując je w ramach, to w ramach tych ram będą działać bez poświęcenia, ale tylko w określonym czasie.

Era stymulacji zewnętrznej od dawna bije w konwulsjach śmierci, nie radzi sobie z dziesiątkami osób korzystających z wpływów zewnętrznych (premie i grzywny, listy i nagany), teraz wymaga indywidualnego podejścia i zdolności zauważenia osoby, zapamiętania go i zawołania po imieniu, powitania na korytarzu. To do indywidualnej wartości, którą każdy dąży w erze uśredniania i depersonalizacji.